italiano
Fatih Mika  
 
Güncel
  Katar Sergisi Doha
  “Yantai Art Museum”
  100 Öğrenci 100 Gravür Belgrad
  Belgrad Kişisel Gravür Sergisi
  Geri Dönüş II
  Anneme
  Work Shop
  Kestane
  Mezlaka-i Akdâm
  Modissima feat. Turkey Contemporary Art
  Sergi
  Segno e Insegno
  Çağdaş Türkiye
  40. Sulmona Sergisi 2013
  Gravür Sanatçısı: Fatih Mika
  İzler
  Atölye
  Beklemenin Tadı
  Atölye
  Atölye
  Atölye
  Atölye
  Noel Kokteyli
  deniz kızı
  bahane olmalı
  Edebi Ruhun Resme Aksi
  iyi ki saklamışım
  Palamut
  ayvansaray
  İşkence
  bir güvercin
  siyah selvi
  Atölye
  Atölye
  Atölye
  Atölye
  Atölye
  Ahlat Ağacı
  Küpeler
  cam kırıklarıyla
  Kaktüs
  otlar
  Bonsai
  doldurup heyecanları
  Tebessüm
  Mimar Sinan
  Bulla
  Serçeler
  Değer
  Kumlu Begonya
  Aşk-Meşk
  İrfan Baba
  Deli Sanat
  Çapari
  spookyman
  Ischia Adası II
  Atölye
  bir rüzgar okşar
  Kes Yapıştır
  Arte 3
  boğaziçinde
  yandaki çiçek
  Ben Çingene Olmak İstiyorum
  gecenin dalı yok
  napoliden geçerken
  med cezir
  Picasso
  calò
  Mara
  Antico Caffe Greco
  Dirsek Teması
  Cara Pippa
  İki Kaptan
  Roma Leonardo da Vinci Havaalanı
  San Valentino
  Duman
  Kar Tanesi
  Aziz
  Fatbarla*
  Roma'ya Başlamak
  bisiklet
  Saatler
  Bahçem
  Yaşamak
  Fink Fink II
  Fink Fink
  Hala Tombouktou Gölü’nde miyim? IV
  Hala Tombouktou Gölü’nde miyim? III
  Ischia Adası
  Minoo
  Hala Tombouktou Gölü’nde miyim? II
  Hala Tombouktou Gölü’nde miyim? I
  Albrecht Dürer
  bir özlemim kalmış
  Çiçekler
  Sanatta raslantının denetimi
  Agop Mehmet Ali
 
 
Ağustos
03
2008
Mara
 
 
 
 
 
 
Ho voluto più bene a voi che a Dio, ma ho la speranza che lui non stia attento a queste sottigliezze e abbia scritto tutto al suo conto.” Don Milani
 
“Sizleri (öğrencilerini) tanrıdan daha fazla sevdim, fakat umuyorum ki tanrı bu detayların üzerinde durmaz  ve hesap defterine herşeyi  yazar.” Papaz Milani

 
Roma Güzel Sanatlar Akademisi’nde gravür dersleri vermeye basladığımda en büyük sorunum, benden önce hocasız kalıp dağılan öğrencilerimi toplamak oluyor. Bu öğrencilerin en iyileri zaten başka gravür atölyelerine geçmişler. Bana kalanlar ise, çeşitli nedenlerden dolayı hocalarının eksikliğini hissetmemiş, ya da bu hocasızlık onların işlerine gelmiş. Bu öğrencilerimin içinde beş tane anne var. Bir tanesinin üç, bir tanesinin iki, diğer üçünün de birer çocukları var.
 
Öğrencilerimi biraz biraz toparlamaya başladıktan sonra ki bütün çabam, onlara gravürü iyi bildiğime ve kendilerinin de iyi gravür yapacak güce sahip olduklarına inandırmak oluyor. İstiyorum ki mürekkeplere bulansınlar; metallari kazısınlar; gravür presini çevirsinler; yün keçenin altında saklı olan çinko gravür plakanın, nemli beyaz kağıdın üzerinde oynadığı oyunun içine girsinler; asitlerle, reçine tozları ile, yağlı mürekkeplerle, merdaneler ve preslerle oynanan bu pis oyunun şaşırtıcı, baştan çıkartıcı sonuçlarını görsünler; ortak bir atölyenin temiz ve sorumlu bir şekilde nasıl kullanılacağını öğrensinler.
 
 
Hergün sabahın sekizinde akademide oluyorum. Hademeler benden sonra gelip atölyeyi temizlemek istediklerinde sandelyenin üzerine çıkıp oturuyor. Yerlerin kurumasını bekliyor, kitap okuyor, TOFU’ya yazacağım yazımı, ya da kendi projelerimi düşünüyorum. Öğrenciler genellikle saat 10.00’a doğru gelmeye başlıyorlar.
 
Atölye yavaş yavaş canlanmaya, öğrencilerim gravürü sevmeye başlıyorlar. Birgün üç çocuklu Barbara’nın bebek arabasıyla en küçük çocuğunu atöyelye getirdiğini görüyorum. “Hocam Andrea’yı uyutayım, geliyorum.” diyor. Andrea bebek arabasının içinde mışıl mışıl uyuyor. Biz Barabara ile yeni bir gravüre başlıyoruz. Bir müddet sonra bir öğrenci gelip Barbara’ya “çocuğunuz uyandı, ama ağlamıyor” diyor. Barbara hemen Andrea’nın yanına gidiyor.
 
Mara, akademideki ilk günlerimde diğer öğrenciler gibi gelip “Ben sizin öğrencinizim.” diye kendini tanıtıyor. Elişi kağıdından kesilmiş gibi kırmızı saçları, fıstık yeşili mantosu, enlemesine renkli şeritli çorapları var. Bana gösterdiği işleri de düzenli, baştan savma değiller. İlk dersimizde çinko kalıbın üzerinde sabırla, hatta gereğinden fazla çalışıyor. “Mara, keke fazla şeker koyarsan, kek daha tatlı olmaz” diyorum.
 
Mara, 113 km. uzaklıkta ki başka bir şehrin bir kasabasından önce otobüse, sonra trene, daha sonra da tekrar başka bir otobüse binerek akademiye geliyor.
-Olsun, eve döndüğünde hiç olmazsa yemeği pisirilmiş, çamaşırları yıkanmış ve ütülenmiş buluyorsundur.
-Yok, annem de çalışıyor, Roma’ya bir evin ev işlerini yapmaya geliyor.
-Başka kardeşin var mı?
-Bir ağbeyim var, ama evlendi kendi evlerinde yaşıyor.
-Şimdi evde el üzerinde tutuluyorsundur.
-Öyleydi, ama ağbeyimin kızı doğunca artık öyle değil.
 
Sarayevo Güzel Sanatlar Akademisi’nde ki ihtisas yıllarımda koca atölyeyi beş öğrenci paylaşamaz; kapıcı Zvonko’ya gravürlerimin deneme baskılarını hediye eder, bütün öğrenciler akademiden çıkınca ben akademiye girer çalışırdım. Eğer aylardan Ramazan ise dişçilik fakultesinde okuyan Istanbullu arkadaşım Kambo gece yarısından sonra elinde ramazan pidesi ile atölyenin önüne gelip cama küçük bir taş atardı. Ben ya da Zvonko  gidip kapıyı açar; gravür basmaya ara verir; yumuşak, sıcak pideleri yer çayımızı içerdik.
 
Hozo bir sabah akademiye geldiğinde öğrencisi Anka’yı atölyedeki bir masanın üzerinde uyurken bulmu. Atölyedeki diğer masalarin üzeri ise Anka’nın bütün gece uyumayıp bastığı gravürlerle doluymuş. Hocam Hozo da Ljubljana’da ki öğrencilik yıllarında, akademiye -üstelik gizlice- girer ve çalışırmış.
 
Geçen perşembe, yine sabahın sekizinde akademideydim. Yüzelli yıllık yaşamları ile gizemli hayvanlara benzeyen akademinin en eski preslerinin olduğu, mürekkep ve petrol kokulari içinde ki bu atölye bana hep eski ustaların dünyasını ve onların işlerini hatırlatır. Tam tarihin içine dalıp gidiyorken atölyenin kapısı açıldı. Kafamı çevirip yerleri temizlemeye gelen hademeyi karşımda bulacağımı sanırken, karşımda birden Mara’yı gördüm.
-Sabah kaçta kalktın?
-05.30’da
Hemen calışmaya başladık.
 
 
Fatih Mika 10 Şubat 2008 Roma
 
Don Lorenzo Milani:
Lorenzo Carlo Domenico Milani Comparetti, 27 Mayıs 1923’te Floransa’da doğdu. 1943’te papaz okuluna girip 1947’de papaz oluyor.
 
Halkla olan ilişkilerinden (o tarihlerde İtalya’da 5 milyon okuma yazma bilmeyen var ve toplam nüfusun yuzde onüçünü olusturuyorlar.) klisenin halkın egitimi ile ilgilenmesi gerektiğine inanıyor.
“Okulla hristiyanlar yapamam ama insanlar yapabilirim.” Diyen Don Milani okulun herkese (ateist ya da inançlı) ait olmasini istediği için okulun duvarından çarmığa gerilmiş Isa Peygamber’i çıkartıyor.
 
1958’de “Din Adamı Tecrübesi” adlı kitabını yayınlıyor. Bu kitaptan bir alıntı:“Çalışma cesareti olana toprağı vermek gerekir, oturma cesareti olana ev vermek gerekir,  hergün ahırı temizleme cesareti olana hayvan vermek gerekir. Ormanlar dağda yaşama cesaretini gösterenlerin olmalıdırlar. Topraktan çıkıp salonlara giden zenginlikleri geri alıp tekrar köylülere vermeli ve bizi affetmelerini ummalıyız. Fakat bunun için artık çok geç.”
 
Bu kışkırtıcı ve acı sözler kliseyi rahatsız ediyor. Ve klise kitabı uygun bulmayıp piyasadan çekilmesine karar veriyor.
 
Klise Don Milani’yi sadece 124 kişinin dağınık şekilde yaşadığı dağ başındaki susuz, elektiriksiz, yolsuz Barbiana’nın  Klisesine sürgüne gönderiyor. Barbiana’ya gelen Don Milani geldiğinin ertesi günü gidip Barbiana  mezarlığından kendisine  bir mezar satın alıyor.
 
Barbina’da sıfırdan başlayarak kendi okulunu kuran Don Milani köylülerin çocuklarını okula göndermeleri için elinden geleni, hatta açlık grevi bile yapıyor.
 
Bu öncü okulda ingilizce, almanca, fransızca hatta arapça bile öğretiyor. Yurt dışına eğitim ve iş amaçlı geziler düzenliyor. Öğrencilerin içlerine kapanıklıklarını kırmak için onlara bizzat tiyatro dersleri veriyor. Suyu tanımayan bu dağ köyü çocuklarının sudan korkmalarını engellemek için okulun bahçesine bir de küçük bir havuz inşa ediyor. Don Milani’nin okulunda dersler günde 12 saat yilda 365 gün devam ediyor.
 
26 haziran 1967’de sadece 44 yaşında iken yakalandığı hastalıktan kurtulamayıp ölüyor. Barbiana’ya sürüldüğünün ikinci günü satın aldığı mezara gömülüyor.
 
Yaşamında ne sağ kesime ne de sol kesime yaranamayan Don Milani’ye ölümünden sonra 68 kusağı sahip çıkıyor. Her halde biz Türk gençleri de bu rüzgarın etkisi ile 70’li yıllarda Türkçeye çevrilen “Barbiana Öğrencilerinden Mektupları”ni okuyabiliyoruz.
 
F.M.