italiano
Fatih Mika  
 
Güncel
  Katar Sergisi Doha
  “Yantai Art Museum”
  100 Öğrenci 100 Gravür Belgrad
  Belgrad Kişisel Gravür Sergisi
  Geri Dönüş II
  Anneme
  Work Shop
  Kestane
  Mezlaka-i Akdâm
  Modissima feat. Turkey Contemporary Art
  Sergi
  Segno e Insegno
  Çağdaş Türkiye
  40. Sulmona Sergisi 2013
  Gravür Sanatçısı: Fatih Mika
  İzler
  Atölye
  Beklemenin Tadı
  Atölye
  Atölye
  Atölye
  Atölye
  Noel Kokteyli
  deniz kızı
  bahane olmalı
  Edebi Ruhun Resme Aksi
  iyi ki saklamışım
  Palamut
  ayvansaray
  İşkence
  bir güvercin
  siyah selvi
  Atölye
  Atölye
  Atölye
  Atölye
  Atölye
  Ahlat Ağacı
  Küpeler
  cam kırıklarıyla
  Kaktüs
  otlar
  Bonsai
  doldurup heyecanları
  Tebessüm
  Mimar Sinan
  Bulla
  Serçeler
  Değer
  Kumlu Begonya
  Aşk-Meşk
  İrfan Baba
  Deli Sanat
  Çapari
  spookyman
  Ischia Adası II
  Atölye
  bir rüzgar okşar
  Kes Yapıştır
  Arte 3
  boğaziçinde
  yandaki çiçek
  Ben Çingene Olmak İstiyorum
  gecenin dalı yok
  napoliden geçerken
  med cezir
  Picasso
  calò
  Mara
  Antico Caffe Greco
  Dirsek Teması
  Cara Pippa
  İki Kaptan
  Roma Leonardo da Vinci Havaalanı
  San Valentino
  Duman
  Kar Tanesi
  Aziz
  Fatbarla*
  Roma'ya Başlamak
  bisiklet
  Saatler
  Bahçem
  Yaşamak
  Fink Fink II
  Fink Fink
  Hala Tombouktou Gölü’nde miyim? IV
  Hala Tombouktou Gölü’nde miyim? III
  Ischia Adası
  Minoo
  Hala Tombouktou Gölü’nde miyim? II
  Hala Tombouktou Gölü’nde miyim? I
  Albrecht Dürer
  bir özlemim kalmış
  Çiçekler
  Sanatta raslantının denetimi
  Agop Mehmet Ali
 
 
Nisan
18
2010
Mimar Sinan
İstanbul’da Bozdoğan Su Kemerleri’ne yaslanmış ahşap bir evde doğdum. Bozdoğan Su Kemerleri’nin büyüklüğü, üzerindeki çaylak yuvaları, geceleri komşunun tavuklarını çalan orada hayat kurmuş sansarlar, düş dünyama girer; kafamda kurguları karmaşık öyküler oluştururdu. Belki de taşlara olan sevgim, belki de taş kafalılığım o günlerden kalmadır. Belki de bu nedenden, pişman olduğum zamanlar, sevdiğim taşlara yazık olmasın diye “başımı taşlara” hiç vurmam.

Roma’da, Casa Dell’Architettura’da, Mimar Sinan Belgeseli’ni seyrediyorum. Fahri Atakoğlu, bu belgeselin (kendisine ait) müziğini piyanoda çalıyor. Panoda Mimar Sinan’ın ve onun ettkisinde kalan diğer mimarların eserleri akıp gidiyor. Ben de akıp gidiyorum.

Sarayevo’dan kalkan otobüsümüz, beyaz koyunların otladığı, çiğdemli yeşil yamaçların arasından geçiyor. Zirveleri karlı tepelerin alt kısımlarında, kızılcık ağaçlarının sapsarı çiçekleri. Yamaçlarda Vişegrad’ın  kırmızı kiremitli, dik çatılı evleri, ardından Mimar Sinan’ın yaptığı  Drina Köprüsü gözüküyor. Biraz sonra üzerinden geçeceğimiz bu muhteşem köprünün altından, eriyen karların bozbulanık suları coşkuyla akıyorlar. Dağların paletlerindeki renklerin, nehirdeki yansımasının içinde, fildişi renkleriyle buğulu, gizemli köprü de yansıyor. Bu topraklarda yaşananlara dayanmak için taştan olmak gerekiyor bazen. “Drina Köprüsü”nün yazarı  İvo Andriç’in; Bosnayı terkeden Boşnaklara “ Gitmeyin, güneş sizi hiç bir zaman doğduğunuz yerdeki gibi ısıtmayacak.” sözü, gözlerimi yaşartsa da; ben de  Sarayevo’daki beş yıl süren sürgünlüğümde güneşlerde ısınamıyor, taştan bir ruh haliyle bu sürgüne dayanıyor, ülkemin güneşini özlüyorum.

Koyu gri bulutların akşamla karıştığı bu saatlerde, poyraz alçak suları titretiyor. Hangi amaçla çakıldıkları unutulmuş kazıkların üzerine beyaz martılar tünemiş. Kefaller, suların üzerinde sıçrayıp oynamak için sıcakları bekliyorlar.  Titreyen bu suların üzerinde günün son ışıkları yansıyorlar. Yandaki Londra Asfaltı’nın üzerinden geçen taşıtlar, bir an önce sıcak sobalı evlerine kaçmanın telaşı içindeler. Poyrazın kovduğu sular çekilmiş. Köprünün yanındaki ahşap iskelelere bağlanmış, küpeştelerindeki vernikleri aşınmış; kirli elişi kağıtları gibi renkli; üzerleri ağlarla dolu karpuz kıçlı balıkçı tekneleri, iskelelerdeki kamyon lastiklerine sürtünerek gıcırtılar çıkartıyorlar. Ahmediye’deki çayıra yemlenmeye gitmeye çalışan ördekler, fışır fışır kanat sesleri ile üzerimizden geçiyorlar. Bir çifte sesi, ördekleri kağıt parçaları gibi dağıtıyor. İçlerinden biri, kanadını titrete titrete suya düşüyor. yarasından çıkan kan damlası, yağlı tüylerinin üzerinden kayıp suya karışıyor. Mimar Sinan’ın Büyükçekmece Köprüsü, bu detayın üzerinde durmuyor bile. Ben unutamıyorum.

Onüç yaşındayım. Balıkların, içine girdiği bir şehrin çocuğuyum. Elli metre misina, bir iskandil ile Galata köprüsünde balık tutuyorum. Dubaların üzerindeki köprü çalkalanıyor. İnce şefaf misinanın, kaz tüyünden yapılmış çaparilerin, tuzlu suyun, kaplarda sıçrayan balıkların gerçekliğine, çalkalanan kafamın fantazileri karışıyor. Sağ tarafta, insanların ilk ve son sözlerini söyledikleri yer Süleymaniye var. Süleymaniye Camisi’nin heybetli, sakin yapısı tam fantazilerimi yerlerine oturtacakken, batan güneşin kızarttığı bulutlar, Sinan’ın bin bir hesapla yaptığı detayları eritip içine düşler doldurulacak yeni bir şehir sulieti sunuyorlar.

Sonra Mostar Köprüsü. Altından, bana doğru Neretva Nehri akıyor. Ben Neretva’nın kıyısında ağlayan söğütlerin altından, sahte sineklerle  alabalık tutuyorum. Söğütlerden kelebekler dökülüyor, bülbül nameleri var havada. Karşı tepelerde ateşten çiçekleriyle yabani narlar. Oltama takılan alabalıklar girdaplarla akan suların üzerinde sıçrıyorlar. Bu balıkları yakalamak mesele değil, mesele karaya çıkarmak. Kıyıya bir metre kala oltadan kurtuluyorlar. Biliyorum hayat hep tutmak değil, bazen de kaybetmesini bilmek gerekiyor.


Fatih Mika