Tezgahın üzerine enlemesine uzanmış, kenarları eğri taşın üzerine karborundum  dökmüş, buğday öğüten bir köylü kadın gibi elimdeki diski döndürüyorum. İnce cam kumları taşın üzerindeki eski hatıraları bir daha geri dönemeyecek şekilde siliyorlar.

İşte, yeni bir taş-baskıya başlamak için eskisini yok etmek gerekiyor. Daha önce sizi heyecanlandıran, yatağınızda uykularınızı kaçıran, milim milim kurup yaşadığınız bu görsel öykü, elinizin altında eriyip gidiyor. Bir yandan yeni görsel öykülerinizin kurgularıyla titreşirken, iki taşın sürtünmesinden çıkan tek düze hışırtılar kulağınıza eğilip, birgün sizin de silineceğinizi söylüyorlar.

Roma Güzel Sanatlar Akademisi’ndeki atölyemin yanındaki taş-baskı atölyesinden aynı hışırtıları duyuyorum. Bulla’nın öğrencileri taşları temizliyorlar. Bulla, eski Romalı esnafların aksanı, espirileri ve neredeyse ikiyüz yıllık aile geleneği ile öğrencilerine taş-baskı öğretiyor. Bulla’nın espirilerini duymasam da, koridora fırlayan kız öğrencilerin kırmızı yüzleri ile katıla katıla iki büklüm kırılmalarından, içeride söylenenleri tahmin edebiliyorum.

Sonra birden kireçli ıslak taşlardan kirlenmiş önlüğü ile Bulla geliyor yanıma: “Fatih bana bir bardak çay.” diyor, üstelik Datça’daki komşusundan öğrendiği Türkçesi ile. Ben sadece 12 Eylüle uzanan kısacık sanat geçmişimle, 15. yüzyılda kurulmuş bir akademinin yüzlerce yıllık presleri, ağır ve esrarengiz mürekkep kokuları arasında Romolo Bulla ile çay içiyorum.